نژاد قوم و ملت در ایران

در آغاز سده بيستم کمتر از 60 کشور شناخته شده در جهان وجود داشت که در پايان آن سده، اين تعداد به دويست کشور رسيد. يعني در اين سد سال، شمار کشورهاي جهان 3/5 برابر شد. اما اين دگرگوني، مردم اين کشورهاي نوپديد را حتي گامي هم به بهشت استقلال و رفاه نزديک نکرد. بزرگ ترين دست آورد اين فرايند صرفا زيادتر شدن مرزها، فزوني بهانه براي جنگهاي ملي، داخلي و قومي و سرانجام گسترش بازار اسلحه فروشان بوده است. در اين بازه زماني، شمار کشورهاي صاحب ثروت و قدرت سياسي و نظامي کمابيش ثابت مانده و بر شکاف اقتصادي و اجتماعي ميان مردمان آنها با کشورهاي نوپديد، بسي افزوده شده است. با اين همه، عطش رهبران واقعي يا خود خوانده برخي گروه هاي قومي به ويژه در منطقه خاورميانه، هنوز نه تنها فرو ننشسته که روز به روز در حال تيزتر شدن است. نويد اين رهبران براي آينده مردم خود نيز نه نان، مسکن، کار و رفاه که حق تعيين سرنوشت، فدراليسم، خودمختاري، هويت ملي، آزادي و مانند آن است. البته تنها دشمنان مردم با اين آرمان هاي شيرين مخالفت مي کنند، اما فراخوان مردمان ميليوني به چيزي که نه پشتوانه تاريخي داشته باشد و نه پشتوانه علمي، مي تواند يک ماجراجويي بزرگ باشد، و به فاجعه اي بزرگ تر بيانجامد.
دراز پيشنگي کشور ايران چيزي نيست که بر کسي پوشيده باشد و تاکنون نيز کتابهاي بسياري در اين باره نوشته شده است. اما در اينکه کيستي و سرشت تاريخي مردم اين سرزمين چيست، تاکنون کمتر کتابي نوشته شده است. برخي کارهايي هم که شده، آنچنان در پيله تنگ و اروپا مدار ملت همچون يک پديده نوين گرفتار شده، که پيش از زاده شدن، خفه شده است. اکنون براي گروهي از انديشندگان سياسي، ملت و مليت سکه ارزان بهايي شده که به سادگي و بي هيچ احساس مسئوليتي، مي توان آن را براي هر چيزي و در هر جايي خرج کرد. در چنين فضايي، اين نگارنده واشناسي سه مفهوم تاريخي نژاد، قوم و ملت را در کشور خودم يعني ايران بايسته پنداشتم و به اين کار دست زدم. پنهان نمي کنم اين کار با کاستي هاي فراواني همراه است اما نخستين گامي است که بايد براي پيمودن راهي دراز برمي داشتم.