سوبژکتیویته بدون سوژه ها

تجربه ما از خودمان همچون تجربه حضور در بطن دژي محصور و فروبسته نيست که از تنها مالک مقيمش در برابر تفاوت‌هاي جهان خارج دفاع کند بلکه ما خودمان را همچون محل تلاقي جريان حال و هواها، حس‌ها و انديشه‌هايي در حال تغيير، تجربه ميکنيم که همواره تحت تاثير شدت نيروهاي بيرون خودش قرار دارد. محال است يک فرا چشم انداز را براي کيفيت فرآيند محور شکل‌گيري يک شخصيت اختيار کنيم. نميتوانيم بيرون از چرخه خودهايمان و نسبت‌هايمان با ديگران باشيم و در اين چرخه همان‌قدر به سمت ديگران ميرويم که خودمان را پس ميکشيم يا باز ميابيم. هويت و ارتباط تنها وقتي ممکن فرض ميشوند که فضاي بين ما بتواند يک زخم باز باشد و من بتوانم در موضع يا چشم‌انداز شما ساکن شوم و اگر برايم محال باشد که موضع يا چشم‌انداز شما را اختيار کنم… .