روان شناسی خجالت

کمال‌طلبي احساسي فرساينده و پايان‌ناپذير است. براي مديريت انتظاراتي که نسبت به ما وجود دارد، انرژي فراوان و باارزشي را صرف مي‌کنيم تا الگو‌هاي به دقت اصلاح شده وجودمان را براي نشان دادن به اين جهان فراهم آوريم. هرچه در اين راه بيشتر تلاش کنيم، باز نمي‌توانيم آن نوار صوتي که ذهنمان را پر مي‌کند از کار بيندازيم. همان نداهايي که به ما مي‌گويد: (( به‌قدر کافي خوب نيستم. )) يا ((مردم چه فکري مي‌کنند؟))
چرا؟ چهچيزي به اين نياز دست‌نايافتني ((که‌ دل‌مان مي‌خواهد به نظر بيايد همه‌چيز را با هم داريم. )) دامن مي‌زند؟ و چرا هميشه در ما حضور دارد ؟
در مرحله نخست ممکن است گمان بريم که ((کمال)) را تحسين مي‌کنيم. اما چنين نيست! در واقع ما مجذوب کساني هستيم که در نظرمان خاص و واقع‌بين هستند. عاشق افراد حقيقي هستيم و مجذوب افرادي مي‌شويم که نواقص خود را مي‌پذيرند و مقبوليت وجود خود را منعکس مي‌سازند. انتظارات جامعه به صورت بمباران دايمي به ما ياد مي‌دهند که کامل نبودن مترادف با ناقص و نامناسب بودن است. به هر طرف مي‌نگريم پيام‌هايي وجود دارند که به ما مي‌گويند قرار است چه کسي باشيم و چه‌طور باشيم. از اين رو مي‌آموزيم تلاش‌هاي‌مان را پنهان کنيم و در برابر ((خجالت، قضاوت و انتقاد)) ار خودمان حمايت کنيم. بنابراين از طريق تظاهر و کمال‌طلبي در پي کسب امنيت هستيم.
براساس هفت‌سال تحقيقات مبتکرانه و صدها مصاحبه تحت عنوان ((فکر مي‌کردم تنها من اين‌ گونه‌ام، ولي چنين نيست))، واقعيت بسيار مهمي آشکار شد: نواقص ما موجب پيوستگي ما به يکديگر مي‌شوند و به انسان بودن ما مربوط‌اند. پذيرفتن آسيب‌پذير بودن، ضعف ما نيست. بلکه نيروي قدرتمندي است که دل‌ها و ذهن‌هاي ما را به روي اين واقعيت مي‌گشايند که همگي در معرض ?سيب هستيم.
دکتر براون مي‌نويسد: (( لازم است زندگي به ما بازگردانده شود. اکنون زماني است که هداياي ناقص بودن را بپذيريم و شهامت واقعي بودن و مهربانيرا به دست آوريم. ما براي دوست داشتن خودمان و ديگران به آنها نياز داريم. ارتباطي را بخواهيم که معني و هدف واقعي زندگي را بيان مي‌کند. اينها هدايايي هستند که با خود عشق، خنده، قدرداني، همدلي و نشاط را به درون زندگي ما مي‌آورند.))