در آغاز عشق بود

به رغم اهميت ابعاد علمي و نمادين روان­کاوي، به اعتقاد کريستوا فرآيند درمان زماني تحقق مي­يابد که عواطف و انرژي­هاي نشانه­اي به سطح خودآگاه آمده و ميان روان­کاو و بيمار پيوندي عاشقانه ايجاد شود. اين پيوند عاشقانه مبتني بر ارزش درماني فانتزي است که در واقع هستي سوژه را قوام مي­بخشد. در اين کتاب کرستوا تجربه­ي ايمان را نيز واجد ساختار مشابهي مي­داند و نشان مي­دهد که دين به مانند روان­کاوي بر شکلي از گفتار عاشقانه و قسمي فانتزي بنا دارد که معطوف به حفظ انسجام تصويري/خيالي سوژه و جهان اوست.