جامعه شناسی بالینی (نقشه مسیر برای اقدام)

جامعه شناسی بالینی و جامعه شناسی دو روی یک سکه هستند. به این معنی ضمن وحدت، با ظرافتی در تفاوت نقش به دو شاخه تخصصی مجزا می شوند: جامعه شناسی شناخت علمی جامعه است و علم ارتباط بین روشها و اهداف را بررسی می کند، اما خود اهداف را ارزیابی نمی کند در حالی که جامعه شناسی بالینی دست یابی به اهداف مورد حصول را از طریق مسیرها و مراحل به طور پیوسته در حال ارزیابی قرار می دهد. به این معنی دال مرکزی در جامعه شناسی بالینی مفهوم ارزیابی است که در واژه بالینی» متبلور می شود؛ زیرا ارزیابی کردن یک فرایند پیوسته است که در مراحل مختلف و در طول زمان به صورت حلقوی رفت و برگشتی با پایش و رصد کردن مسسیرهای دست یابی به اهداف مفصل بندی می شود. بنابراین جامعه شناسی بالینی بیش از مشاهده و مطالعه نظام مند رفتار اجتماعی ،افراد گروههای اجتماعی سازمان ها، فرهنگها و جوامع و تأثیر این نهادهای انسانی بر رفتار فردی و گروهی و اظهار نظر و ساخت نظریه است جامعه شناسی بالینی از نظریه های جامعه شناختی که برای تببین رویدادها ساخته میشوند به مثابه یک راهنما و چارچوبهای مفهومی برای اقدام بهره می گیرد. از این رو باید گفت کار بست پذیری نظریههای جامعه شناسی در مرکز اقدامهای بالینی به مثابه نقشه راه برای حل مسائل اجتماعی و فرهنگی در سطوح خرد میانی و کلان قرار دارد.
در کتاب جامعه شناسی بالینی به مضامین مهمی از جمله شرح رویکردهای حل مسئله در سه سطح ارائه روشهای مداخله و مبحث بسیار حساس تعارضات و اثرات مداخله پرداخته شده است موضوعاتی نظیر ارزشها و ارزشیابی طرح اخلاقیات نیز مدنظر قرار گرفته اند به همین سبب ممکن است این کتاب برای دیگر خوانندگان فعال در آینده پژوهی و مدیریت منابع انسانی نیز سودمند باشد.