خواست ناممکن

در سياست امروز،خطر نه بي کنشي است؛يعني اصرار به فعاليت و مشارکت.مردم همواره مداخله ميکنند و تلاش دارند کاري بکنند؛مانند آکادميسين هايي که مباحثه هايي بي معني ترتيب ميدهند کاري که واقعا سخت است،گام به عقب نهادن و پس نشستن است.قدرتمندان معمولا حتي مداخله اي انتقادي را هم به سکوت ترجيح ميدهند و تلاش ميکنند ما را درگير ديالوگ کنند تا مطمئن شوند بي کنشي انفعال ناميمون مان شکسته شده است.ما تمام مدت در تکاپوييم تا مطمئن شويم چيزي تغيير نميکند در برابر اين وضعيت درون انفعالي نخستين قدم انتقادي راستين پس نشستن انفعال و رويگرداني از مشارکت است.اين گام آغازين راه را براي کنش راستين ميگشايد.کنشي که به شکل موثر مختصات را تغيير دهد.