یوهانس کلیماکوس

وقتي به هنگام تفکر سرش هم چون خوشه ي رسيده ي گندم تعظيم مي کرد، نه از آن رو بود که به نداي معشوق گوش سپرده بود بلکه چون در حال گوش فرا دادن به نجواي پنهاني افکار بود، آن هنگام که در چهره اش هويدا بود که مشغول خيال بافي ست به اين دليل نبود که تصوير لرزاني از معشوق در خيال اوست بلکه چون حرکت فکر براي اش در حال وضوح يافتن بود. دلخوشي اش آن بود که با يک فکر واحد آغاز کند و بعد با تفکر منسجم گام به گام به فکري بالاتر صعود کند زيرا در نظر وي تفکر منسجم نردبان بهشت بود و سعادت خويش را حتي عظيم تر از ملائک مي دانست. از اين رو وقتي به بالاترين فکر مي رسيد براي اش حظي توصيف ناپذير و لذتي شورمندانه بود که باز با سر به بحر همان تفکرات منسجم شيرجه بزند و دوباره به همان نقطه اي بازگردد که از آن جا رهسپار گشته بود. از متن کتاب
تفسير کيرکگور از شک درکارتي، ژرف ترين تفسيري ست که تاکنون به دست داده شده است چرا که او شک در اعماق وجود آدمي جاي دارد.