هنر و مرگ

من، آنتونن آرتو، فرزند خودم هستم، پدر خودم، مادر خودم،
و خودم…
آنتونن آرتو (1948-1896) شايدغريب‌ترين چهره‌ي ادبيات مدرن باشد، کسي که تاثيرش بر تفکر، تئاتر و ادبيات همچنان پابرجاست و از جمله تئاتر مدرن را مصاف او و برتولت برشت مي‌دانند؛ شاعري پيشرو و از پيشگامان سورئاليسم که تئاتر را همزاد زندگي مي‌دانست و عمرش در تيمارستان‌هاي فرانسه تباه شد تا، همان‌طور که خودش درباره‌ي ونسانونگوگ و ژرار دونرال گفته بود، جامعه از شر افشاگري‌هايش در امان بماند. آرتويي که عزم سفر به وراي مرزهاي ناممکن کرده بود، در واپسين ماه‌هاي عمرش مخاطبانش ندارد به جز آواهايي دردناک و نگاهي موهوم، گويا آن‌چه که او مي‌خواست بگويد وراي امکان زبان نمادين بشري بود.
کتاب حاضر ترجمه‌اي است از گزيده‌ي نوشتار او که از ترجمه‌ي انگليسي سوزان سانتاگ به فارسي درآمده است.