سقوط در زمان

امیل چوران (1911-1995)، فیلسوف و جستارنویس اهل رومانی، یک تبعیدی تمام عیار است، تبعیدی به تمام معنا تبعیدی به جسم و، به روح و به جغرافيا؛ از این روست که “جان تبعید” در سرشت او تنیده شده است. همه چیز را از این منظر در روح و جان خود می پراکند. آنگاه جانش به خلجان در می آید، برمی آشوبد، فرو می ریزد، فرو می ریزند. از نو جهانی دیگر می آفریند. همسو با آن خالق بزرگ، از برآسودن زیر درخت حیات، تا رانده شدن، تا سرگردانی همین دقیقه حیات. این گونه است که چوران یک فیلسوف مبارز است که برعلیه “آن” بزرگ برمی خیزد از سقوط سخن می گوید. از سقوط درون دامچاله تقدیر. چوران بار سنگین این سقوط را با زبانی شاعرانه تلطيف می کند و با لذتی هنرمندانه ما را به درک هستی شناسانه میهمان می کند.