آیا علم و دین سازگارند

این اثر را می‌توان از کلاسیک‌های فلسفه دین به شمار آورد؛ اثری مختصر و سرراست برای تدریس در دوره‌های علم و دین، علم و فرهنگ و فلسفه دین. این کتاب، که نسخه مکتوب مناظره دو فیلسوف، آلوین پلنتینگا و ِ دنیل دِنت، درباره رابطه علم و دین و با موضوع مشخص «سازگاری علم و دین» است، تاکنون به زبان‌های ایتالیایی، لهستانی، رومانیایی، پرتغالی و کره‌ای بازگردانده شده است.
پلنتینگا سخنان خود را با محدود ساختن عنوان مناظره از «آیا علم و دین سازگارند؟» به «آیا نظریه کنونی فرگشت و خدای مسیحیت سنتی سازگارند؟» آغاز می‌کند. نظرش این است که نظریه کنونی فرگشت و خدای مسیحیت نه‌تنها سازگارند، که به بار آمدن «شگفتی‌های جانداران» از رهگذر فرگشتی هدایت‌ناشده باورناپذیر می‌نماید. باور داشتن به نظریه فرگشت نیازمند باور داشتن به خدا است.
دِنِت، به‌گونه‌ای کم‌وبیش شگفت‌آور، دست‌کم در آغاز، در پذیرش سازگاری نظریه کنونی فرگشت و خداباوری با پلنتینگا هم‌داستان است. آنچه دِنت به‌شدت رد می‌کند باورناپذیری فرگشت هدایت‌ناشده است و اینکه باور داشتن به نظریۀ فرگشت مستلزم باور داشتن به خدا است.