دوران مدرن (بی گاه)

در این کتاب ژاک رانسیر نقد خود بر مدرنیسم و ضمیمه ی پسامدرن آن را به گونه ای ریش های مطرح میکند. او زمان تک خطی و انحصاری آنها را در تقابل با درهم بافتگی زمان مندی های جاری در روندهای تازه ی رهایی و انقلاب های هنری قرار داده و نشان میدهد که خود این تکثر به جنبه ی دوگانه ی زمان اشاره دارد زمان صرفاً خطی نیست که از گذشته تا آینده ترسیم شده باشد بلکه شکلی از زندگی است که با سلسله مراتب دیرینه ای میان کسانی که وقت دارند و کسانی که وقت ندارند مشخص می شود این سلسله مراتب که در انگاره ی مارکسیستی پیش قراولان تداوم یافته و در مدرنیسم کلمنت گرینبرگ عیان شده همچنان بر اکنونی که به افسانه ی ضرورت تاریخی و متخصصان آن وابسته است حکم میراند در مقابل رانسیر نشان میدهد که گسست از مفهوم سلسله مراتبی زمان که امرسون در نگاه خود به شاعر جدید تقریر کرده بر تصور کاملاً متفاوتی از امر مدرن دلالت دارد رانسیر تحقق این امر را در دو هنر حرکتی سینما و رقص میبیند هنرهایی که در ابتدای قرن بیستم تقابل میان آدمیان آزاد و ماشینگونه را به بهای نمایاندن شکاف بین انقلاب هنرمندان و انقلاب راهبرد پردازان برچیدند