گمشده من

شب بود و هزاران حرف در سینه که گویی می‌خواست راه گلویش را ببندد، دوباره بهاره و دوباره قلم…
برگ‌های سفید دفترچه و قلم هر دو دوستان قدیمی بهاره بودند. هر چه دل می‌گفت قلم می‌نوشت و کاغذ قبول می‌کرد.
اعتراضی در کار نبود و در سکوت اتاق، نوشتن رهایش می‌کرد و شاید لذت‌بخش‌ترین قسمت زندگی بهاره همین نوشتن بود.
دوباره سکوت مطلق و توهّم و خیال سراغ بهاره آمده بود، او دوباره به ته خط رسیده بود. تاریک‌تر از هر تاریکی، او را احاطه کرده بود…