کنار دو فراموشی (پالتوئی)

مادر به رسم همیشه به گل های کنار پنجره خیره بود وقتی که باغ میزبان تندباد بود و خاطراتش سوسن های زرد، گل های محبوبه شب و غنچه های رز را بو می کشید بعد از آن روز هرکس توانست زندگی اش را برداشت و برد. جنگ در تن باغ ماند و باغ سال ها به سکوت زل زد و گوشه های فراموشی از هرجا سبز شد گل فروش دیروز با عطری سرشار از نسیمی تازه، صدایش از درز دریچه بسته ی سال ها چشمی نشان داد نشانه ای از روزهایی که از قاب ها از کلاغ ها از جاده ها بیرون افتاده امروز روی سرم باغ بعد از این همه سال خیال شوخ چشمی دارد فکر می کنم بلند شوم و همه پرده های رو به باغ را نه رو به خیابان را تکه تکه کنم.