کرانه نا پدید

فکر می‌‌‌‌‌‌کنم ماهی بیچاره چقدر سختش بوده کنده شود از جای به آن بزرگی که در آن به دنیا آمده است. یقین فکر می‌‌‌‌‌‌کرده دنیا جای قشنگی است و قرار است دم به دم قشنگ‌‌‌‌‌‌تر هم بشود وقتی باله به باله‌‌‌‌‌‌ی یک ماهی دیگر برقصد و همان آبی را بکشد توی آبشش‌‌‌‌‌‌های سوراخ سوراخش که دمی قبل، آن یکی ماهی از آبشش‌‌‌‌‌‌هایش رد کرده و با فشار داده بیرون. یقین حالا که تک و تنها افتاده اینجا لجش می‌‌‌‌‌‌گیرد که من دم به دم سرک می‌‌‌‌‌‌کشم تا ببینم تنهایی چطوری غلت می‌‌‌‌‌‌زند توی این تنگِ گرد.