کاش اثر انگشتان یکی بود

کارشناس شعر کجا خبر دارد
از مسمویت برنج سرده ی پس پریشب؟
دیگر شعری نخواهم گفت
مگر به افتخار دیوارهای گِلیِ دِه
که زن همسایه صورتش را به آن می مالد از درد دندان
و هنوز
“آن
مرد
در باران”
به دنبال وسیله ای تا زنش را ببرد
به پشت در بسته ی درمانگاه
بدون چتر
خاک بر سر من و خودکارم
که به درد نمی خوریم!