چیزی که دور گردنت حلقه می زند

امّا ما به ندرت از جنگ حرف می زدیم . اگر هم حرفی به میان می آمد، با چنان ابهام کینه توزانه ای همراه بود که انگار مهم نبود هنگام حملات هوایی در پناهگاه های گل آلود چمباتمه زده ایم، که پس از حمله اجسادی را دفن کرده ایم که پوست سوخته شان پر از سوراخ و ترکش بوده است، که از گرسنگی پوست کاساوامی خوردیم و شکم برآمده از سوء تغذیه کودکان را به نظاره می نشستیم. تنها چیز مهم انگار این بود که نجات یافته بودیم. پنداری این بین همه مانجات یافتگان جنگ بیافرا توافقی ضمنی بود.
(از متن کتاب)