پیمان فراموش نشده

لیلا لبخندزنان از مایکل، مدیر چاق و عینکی کافی شاپ، تشکر کرد و از در شیشه ای بیرون آمد. آفتاب صبح همه جا را پوشانده بود و نزدیک شدن بهار از شکوفه های درختان کاملا آشکار بود. خیابان تقریبا شلوغ بود و چند ماشین پشت چراغ قرمز توقف کرده بودند. اتوبوسی لابه لای ماشین ها به ایستگاه نزدیک می شد. لیلا با خیالی راحت در ایستگاه منتظر ایستاده بود.
کار در کافی شاپ فوق العاده نبود، ولی کمک خوبی بود و تا حدی هزینه زندگی را جبران می کرد. به ساعتش نگاه کرد. هنوز زود بود و فرصت زیادی داشت. ساعت ده و نیم بود و او تا ساعت یک بعداز ظهر هیچ کلاسی نداشت. پس بهتر بود به کتابخانه دانشگاه برود و زمان باقیمانده را به مطالعه بگذراند.