ویولن دیوانه

پاييز بود و هوا دلگشا، در اواخر سال هاي سي (قرن نوزدهم). آن روزها در اوپسالا عمارت بلند دو طبقه اي بود، دور از مرکز شهر، دور افتاده ميان سبزه زارها. صورت ظاهر اين عمارت چنگي به دل نمي زند و مي شود گفت که با آن ديوارهاي زردش رنگ ماتم داشت. اما درخت مو بسيار پر شاخ و برگ و شادابي از اين ديوارهاي زرد روزه آفتاب بالا مي رفت و سه پنجره ي طبقه ي دوم آن را با هاله ي خرمي در آغوش مي گرفت.