همه زیبایی های غم انگیز

… آرتور ساک باشگاهش را انداخت و دو قدم عقب رفت. نبضش تند می‌‌‌زد و خون در دستانش منجمد شده بود. همیشه قبل از مبارزه هم این حال به او دست می‌‌‌داد. بعد صدای خودش را شنید، ندایی از درونش قاطعانه وادارش می‌‌‌کرد درگیر شود، بدون اینکه چاقو بخورد، با ضربه‌‌‌های ترکیبی و سریع و دقیق… آرتور انگشتانش را محکم مشت کرد. اما بعد چیزی دید که انتظارش را نداشت…