همه انسان ها به یک شکل زندگی نمی کنند

یک هفته است که برف می بارد. کنار پنجره هستم و به تاریکی شب نگاه می کنم، به سرما گوش می کنم. اینجا سر و صدا هست. صدایی خاص، ناخوشایند، آدم فکر می کند ساختمان زیر فشار سرما و یخبندان گیر افتاده و صدای ناله ترسناک آن بلند شده، گویی در این انقباض رنج می کشد و فرو می ریزد.
زندان در این ساعت در خواب است. می توانید صدای نفس کشیدن آن را در تاریکی بشنوید، گویی جانوری عظیم که گاه و بیگاه سرفه می کند و حتی گویی در حال بلعیدن است. زندان ما را در شکم خود می بلعد، هضم می کند و ما، در هم پیچیده و شکسته در پیچ و خم شماره دار دل و روده زندان به هر ترتیب ممکن می خوابیم و زندگی می کنیم…