لذت بخش ترین رنجی که به آن مبتلا شدم

ما دخترکانی سر به راه و محجوب بودیم؛ در کلاس هایی شلوغ و پشت نیمکت هایی سه نفره دخترکانی ساده با دل هایی کوچک که به یک نوزده تعادل ردیف بیست هایشان به هم می خورد و اشک در چشمانشان حلقه می زد دخترکانی با مقنعه های پر از خرده ریزهای پفک و بیسکویت که چانه اش همیشه به سمت شقیقه متمایل بود. زیر مقنعه و مانتوهای بلند نیز سایه ی سنگین ترس همیشه همراه مان بود؛ مبادا قضاوت شویم و وقار دیگر قواره ی تن هایمان نباشد. دخترکانی بودیم محصور میان صف های طولانی هفت صبح و مشق شب.
از متن کتاب