فیلبان کور

« … پیشرفت کردن در نظر من همیشه مساوی با تحقیر شدن و کسالت یک عمر تحقیرشدگی را به دوش کشیدن بود. تا آنجا که به یاد داشتم و بارها در خاطراتم جسته و یافته بودم، همیشه احساس محبور بودن به نوعی بر من حکومت کرده بود؛ هرگز جسارت اعتراض کردن را در خودم ندیده بودم. همیشه تن به جبر شرایط و اوضاع سپرده بودم و تنها مأمن و روزنه ی فرارم از شرایط و محیط پیرامون، پناه بردن به خاطرات گذشته ام بود. به آن آب و هوا و نسیم پاکی که حالا فرسنگ ها و سال ها با آن فاصله داشتم.»
– از متن کتاب –