فنون نگارش طنز در ادبیات نمایشی

ده نفر که شاهد وقوع اتفاق خاصی بوده‌اند، آن را بازگو می‌کنند. اما هر کس با توجه به جهان‌بینی، حساسیت‌ها و اهمیت‌هایی که برای خود قائل است بخشی از این حادثه را پررنگ و کمرنگ کرده یا ترتیب وقایع آن را به سلیقه‌ی خود تغییر داه، حتی حذف و اضافه می‌نماید. در نهایت ده روایت مختلف از یک اتفاق واحد شکل می‌گیرد. معمولا به روایتی که مخاطب را – بدون کشیدن خمیازه‌ای- مایل به پیگیری وقایع آن نماید، روایت دراماتیک می‌گویند. هرگاه هم مخاطب، ضمن پیگیری وقایع، یک دل سیر نیز به آن‌ها بخندد، بدون شک طنز دراماتیک خلق شده است؛ البته این روایت‌های دراماتیک بالاخص در زمینه‌ی طنز، بی‌حساب و کتاب نیستند و برای خودشان آداب و اصولی دارند که مجموع آن‌ها را می‌توان با عنوان «فنون نگارش طنز در ادبیات نمایشی» نام‌گذاری کرد. بدین ترتیب و با در نظر گرفتن همین چند سطر، می‌توان اذعان داشت (حداقل خودم چنین نتیجه می‌گیرم) هر رویدادی با توجه به نوع نگاه و زاویه‌ی ورود راوی به آن رویداد، قابلیت تبدیل به یک اثر طنز را دارد و آن چنان هم که تصور می‌شود ماهیت و محتوای یک رویداد در شکل‌گیری اثر طنز تاثیری نداشته و اگر هم داشته، بیشتر در حد شیرین کردن وقایع و القای بهتر برخی از مفاهیم و پیام‌ها خواهد بود. نتیجه آن که اگر طنز نویس بخواهد، از هر رویدادی می‌تواند طنزی بیرون بکشد. البته به شرط آنکه راه و روشش را بلد باشد.