صخور

ایستادم روبروی آیینه قدی، خیره شدم به تصویر خودم در آن سوی آیینه و او را صدا کردم:
ميم … ميم … ميم … مرجل …
تصویر میان آیینه موجی برداشت و لرزید و ناگهان یک زن درون آیینه ظاهر شد آن هم درست کنار تصویر من؛ زنی که موهای بلندش مثل آبشار سیاه شب، روی صبح اندامش ریخته بود و من با ترس گفتم :
مرجل … كمكم كن!