شب نیلوفری

صداي نفس‌هاي او در گوشش پيچيد و ريه‌هاش پرشد از عطر تاب باران و تن باران خورده خاک، لحظه‌هاي زيبا، لحظه‌هاي مهتابي اما زي بارانف لحظه‌هاي پر از قطرات باران همه را طي کرد، نه…طي نکرد، همه را بلعيد همه را نوشيد و دوباره داخل کوچه خلوت و باراني ايستاد.
گوش کن…خوب گوش کن، حالا وقت شنيدن شرط منه.
چرا شرط را فراموش کرده بود نمي‌دانست گرمي دست‌هاي باران، حجم تن خيسش روي سينه او، چشمان باراني و نگاه بي‌قرارش…همه و همه شرط را از يادش برده بود.
تو قول دادي يادت هست، تو قول دادي…
و او قول داده بود، خوب به ياد داشت بابت هر شرطي که نمي‌دانست چيست و او بايد مي‌پذيرفت قول داده بود… .