سیب های سیاه

سیب‌های سیاه روایت آدم‌هایی است که همین حوالی ما نفس می‎‌کشند؛ دیده و شنیده می‌شوند. داستان‌هایی که حال و هوای دیروز و امروز خود ماست و شاید فردا و فرداهامان.
حرف از زن‌ها و مردهایی است که فراموش شده‌اند با همه‌ی دل‌مشغولی‌ها و گم‌بودگی‌ها و دردهاشان که شاید ما هم راوی سرگردان همین‌ها بوده‌ایم و باشیم.
سیب‌های سیاه قصه‌ی تکرار زندگی است بغل‌دست مرگ. روایت دنیاست و آدم‌هاشو مرثیه‌ی گندم است و سیب.
هفده داستان که شاید با یک‌بار خواندنشان از درد مشترک می‌گویند؛ آدم بودن.
« سرانگشت‌هات بوی بهارنارنج خام می‌داد وقتی قی گوشه‌ی چشم‌ها را می‌گرفتی و می‌خندیدی که: باید مادرت می‌شدم… ای کاش مادرت بودم.
اخمی می‌شدم سر زیر می‌انداختی. بعد می‌نشستی روبه‌روم، پشت به تاریکی آن بیرون، پشت به تاریک شش‌روزه‌ی خدا و من توی چشم‌هات که خدایی می‌کردم روز بود و روز.
حالا هر وقتی باشد، شب یا روز، دنبال تو می‌گردم. نیستی»