سنگ کاغذ قیچی

شوهرم چهره‌ام را به‌ خاطر نمی‌آورد.
هنگام رانندگی حس می‌کنم به من خیره شده است و نمی‌دانم چه‌ چیز را در من می‌بیند. صورت دیگران هم برایش آشنا نیست؛ اما هنوز هم جای تعجب است مردی که با او ازدواج کردم نتواند مرا در صف تشخیص چهره در ادارهٔ پلیس به یاد آورد.
بدون نگاه به او می‌دانم صورتش به چه شکلی در آمده است. همان قیافهٔ عبوس بهانه‌گیر «بهت که گفته بودم»، به همین خاطر تمام حواسم را به جاده می‌دهم. باید همهٔ حواسم باشد. حالا بارش برف شدت گرفته، مثل رانندگی روی لاک غلط‌گیر می‌باشد و برف‌پاک‌کن‌های موریس ماینر تراولرم تقلا می‌کنند برف را کنار بزنند. اتومبیلم، مثل خودم، در سال ۱۹۸۷ پا به این دنیا گذاشت. اگر به خوبی از وسایلتان استفاده کنید، یک عمر دوام می‌آورند؛ اما به‌نظرم شوهرم تمایل دارد هر دوی ما را با مدل جوان‌تری عوض کند. از زمانی که خانه را ترک کردیم، آدام بارها کمربند ایمنی‌اش را بررسی و دست‌هایش را مثل دو گوی روی پاهایش مشت کرده است. سفر از لندن تا اسکاتلند نباید بیشتر از هشت ساعت طول می‌کشد؛ اما جرئت نمی‌کنم در این توفان تندتر برانم. با وجود اینکه هوا در حال تاریک شدن است و حتی ممکن است راه را گم کنیم.