سالهایی از جنس درد (نکو راد)

آهی کشید و چشمانش را باز کرد، نگاهش به آسمان و چند پرنده ی در حال پرواز افتاد و با خودش زمزمه کرد: وقتی تصمیم می گیری به رفتن و دل کندن، وقتی تمام خاطرات تلخ و شیرین چندساله ات را داخل چمدانی می ریزی و می روی؛ انگار یک جورایی پرنده می شوی، پرنده ای مهاجر که هرگز یک جابند نمی شود و دائم در حال پرواز است، آن وقت است که بطور غریزی یاد می گیری دل به هیچ مکان و سرزمینی نبندی و به کف هر زمینی نوک بزنی و دانه جمع کنی تا فقط گرسنه نمانی…
در این صورت است که معنا و مفهوم عمیق زندگی را درک می کنی؛ بی مکان بودن، ولی همه جا بودن و هیچ جایی نبودن، با همه بودن و سرانجام با هیچ کسی نبودن…