دست از تازگی بردار

بايست
اجازه بده شتاب به صورت وهم بزند
آدم برگردد و خيال کند يکي از روزهاي آخر تابستان ست
اجازه بده پاي راستت با پياده رو برود
و پاي چت لاي دست هاي پير و لاغر من وجود نداشته باشد
همين جا بايست و به نرده هاي آهني افغانستان بانک تکيه بده
رو به رويت خياباني ست که از ميدان مين ميگذرد
کف پاها روشن کف دست ها تاريک
اين بار جنازه سنگين ست
شانه هايي که روي آسفالت ميخزند سر را عميق به چاله ها زده اند آسمان صورتي چروک را از دست داده است و چشم ها که چهره اي براي ظهور ندارند قبل از آمدنت کوچ کرده اند