در چند ثانیه

چقدر دلم به حال کودکی که به دنیا آمد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌سوزد. این کودک، ناخواسته پا به جهنمی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذارد که هر انسان بالغی از آن گریزان است.
علاقه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی رذیلانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای است تولید نسل آدمی در چنین جغرافیایی که محکوم به جنگ است!
فرزندان باید تقاص کدام گناه انجام نداده را پس بدهند؟
وحشت با او رشد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، بزرگ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود و نهایت آرزوی چنین انسانی چیزی جز رهایی از بدبختی معصومانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌اش نیست.