داداش ابراهیم

از همان کودکی از بیکاری متنفر بود.
یا درس می خواند، یا ورزش می کرد یا مشغول کار و عبادت بود.
به اندازه‌ی مورد نیاز هم استراحت و تفریح داشت.
ابراهیم هادی در کنار درس، ورزش و کار، هوای اطرافیانش را هم داشت.
اگر در کنارش آدم فقیری زندگی می کرد، به او کمک می کرد.
اگر انسان نیازمندی را می‌دید بی تفاوت از کنارش نمی گذشت.