خط آهن زیرزمینی

خط آهن زيرزميني رماني پر افت‌وخيز است که شبکه‌اي از شخصيت‌هاي درهم‌تنيده دارد. شخصيت‌هاي سياه و سفيد که مي‌کوشند به گريز برده‌اي فراري پيش از جنگ داخلي امريکا کمک کنند.
ماحصل کار نويسنده اثري است که در عين بيان واقعيت‌هاي تلخ برده‌داري احساسات خواننده را به شگفت‌انگيزترين حالت درگير فضا مي‌کند و به قول منتقدي «پژواکي است از محبوبِ توني موريسن، بي‌نوايانِ ويکتور هوگو و مرد نامرئيِ رالف اليسن» که باز در همين حال، گويا تابلويي است که بورخس و کافکا و سوئيفت هم بر آن نقشي زده‌اند.
کورا، برده‌ي فراري در مسير گريز خود تصويري از امريکا و گذشته‌ي آن به روايت مي‌کشد که براي هر خواننده‌‌اي تازگي دارد و از پس واقعيت سبع و تمثيل حکايت‌گونه‌اش قدرت قلم نويسنده را آشکار مي‌کند.
قلمي که تأثير وقايع معاصر را مي‌توان به‌وضوح در آن ديد: کشته شدن سياه‌پوستان امريکا به دست پليس، اخراج مهاجران به دليل ترس و تعصب سياست‌مداران و بسياري رفتارهاي کوته‌نظرانه‌ي ديگر که جامعه‌شناسان مي‌پنداشتند از تمدن غرب بيرون رفته است. ليکن به قول فاکنر: «گذشته نمرده. حتي هنوز نگذشته.»