حافظ مصلح اجتماعی

…ما حافظ را همچون آسیب شناسی می بینیم که مسئولانه و اندیشمندانه به محیط پیرامون خود می نگرد. ظلم و جور حکام و فساد دربارها را می بیند، از رفتار مزورانه اصحاب دین رنج می برد، انحطاط اخلاقی جامعه و تسلط ضدارزش ها و محو ارزش ها را تحلیل و بررسی می کند، از تحقیر علم و هنر و ادب و انزوای هنرمند و عالم افسرده و دلگیر می شود و از مصائب و آلام مردم دردمند و بی دفاع اندوه به دل می گیرد اما به ورطه ی انفعال و یاس نمی افتد و شعر خود را آئینه ی بازتاب رویدادها و مشهودات عینی خویش می کند.
… این عرصه یک آوردگاه بزرگ است که در یک سوی آن شاعر قرار می گیرد با سلاح شعر و سخن زیبا و فخيم و آگاهی و فرزانگی و صداقت در گفتار و رفتار و استقلال و دانش در سوی دیگر گروهی با نیت حفظ منافع یا سلاح اشاعه و ترویج خرافه پرستی، دورویی و دروغگویی و مردم فریبی
… تصویری که از انسان ایده آل حافظ در عرصه زندگی اجتماعی و روابط با دیگران می تواند در ذهن شکل گیرد، انسانی است آزاداندیش، نیک اندیش و نیکخواه، متعادل، فروتن و به دور از خودخواهی، اهل صبر و تحمل، روادار، فارغ از مردم آزاری و به ویژه مخالف سرسخت جهل و خرافه، استبداد و ظلم