جهان رنج ابدی

چقدر ساکت و از عشق من بری باشم
و یک زنی که به دنبال روسری باشم
هوای شهر گرفته تنم چه گر دارد
به فکر مانتوی گلدار و کودری باشم
همین که خسته از این نظم می شوم گاهی
چه خوب می شود آن لحظه سرسری باشم