ترانه ایزا

در طول این سال‌ها به آزادی غم‌باری که مختص آدم‌های تنهاست خو کرده بود، اینکه مجبور نبود به کسی جواب پس بدهد، اینکه مجبور نبود به آدم‌ها توضیح بدهد کِی و کجا می‌رود و کِی برمی‌گردد. واقعاً خودش هم نمی‌دانست چرا این‌قدر برایش آزاردهنده است که به مادرش بگوید کجا دارد می‌رود؛
او که با کسی رفت و آمد پنهانی‌ای نداشت و، جدا از خلق و خویش و نیازش به سکوت، دلیلی نداشت از اینکه یک نفر در خانه چشم به راهش است خوشحال نباید یا هر بار که کلید را توی قفل می‌چرخاند، با شنیدن صدای پای کسی که لخ‌لخ‌کنان خودش را پشت در می‌رساند آن‌قدر دمغ شود، یا وقتی کسی موقع درآوردن دستکش‌هایش آن‌طور سؤال بارانش می‌کرد: کجا بودی، چه کارها کردی، با کی قرار داشتی؟
-از متن کتاب-
ماگدا سابو در اثرش بر مرز تاریک میان زندگی شخصی و زندگی عمومی غیر مسقیم نور می‌تاباند، و این‌گونه سایۀ‌ خیانت‌های ما، چه شخصی چه سیاسی، لرزان روی دیوارها می‌جنبند.
(داستین ایلینگ وُرت)