برق نگاه

آه می کشد با نقاب با دریا
اما هیچ قایقی موج های گرسنه را نمی شکافد
تا آرام گیرد.
بدنی که بر صخره های چشمها خم می شود و عمری که چون بادبان در بیابان تسبیح سرگردان است.
ای سرورم بیا در من چیزی است که نه درک می کنی
و نه شهرهای نمک گرفته می توانند آن را بپوشانند
باد است…