برسد به دست نیک آفرید

– برای لحظه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای ایستادم و دست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایم را دورم حلقه کردم تا از لرزش بدنم کم شود.
نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانم کابوس می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دیدم یا نه…
اما با هر قدمی که برمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داشتم، گوشه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی تاریک قلبم، بر روی سنگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های رنگی خیابان ردّی تیره از خود بر جای می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذاشت.
از آسمانِ گرفته که هر از گاهی غرّش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد، خاکستر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بارید و هر دانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اش که فرود می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آمد، گل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بنفشه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی حاشیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی خیابان، پرندگان روی شاخه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های درختان و چهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی شاداب مردم شهر را بی جان و یخ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد!
حس می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردم در من، زمستانی بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رونق در حال رشد است که بر همه چیز چنگ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اندازد و به رنگِ خود درمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آورد…
زمستانی که درختان خشک و بی شاخ و برگش، چنان از شدت سرما یخ زده بودند، که گویی دیگر امیدی به آمدن بهاری زیبا نداشتند!