ایستگاه

با سرعت زیاد در حرکتی عمودی خودم را پیدا می کنم. ابر روی ابر بر بوم آسمان، یک نقاشی تمام عیار با آبرنگ، چشم و دلم را حسابی جلا می دهد.
در این دل انگیزی غیر مترقبه، اصلا نمی دانم از کجا رها شده ام. انگار ناگهان آسمان سوراخ شده و ناخواسته، بی مقدمه، بی منشا، با شتاب بسیار سوی نقاشی پهناور پیش می روم. با هر دم و بازدم که به سختی هم رخ می دهد، ده ها متر به ابرها نزدیک تر می شوم. در عین شگفتی و زیبایی منظره ی پیش رو، مثل بید مجنون می لرزم. حس می کنم ضربان قلبم از سرعتم بیشتر باشد. ‘ گویا نبضم در هر ثانیه سه بار می زند. حسی شگفت از حضور در پهنای آسمان و البته از طرفی دیگر، ترس سقوط آزادی چنین ناگهانی، بی مبدا، بی منبع.