اپرای خاموشی صدا در تالار رودکی (داستان امروز ایران 90)

وقتی آسانسور در طبقه‌ی همکف ایستاد، یک لحظه نگاهش به دری افتاد که روی آن نوشته بود: صحنه. آیا باید از تالار بیرون می‌آمد و از راهی که آمده بود برمی‌گشت یا به خود جرات می‌داد و آن در، درِ جادویی، که حد فاصل خیال و واقعیت بود را باز می‌کرد تا ببیند این تالار و صحنه و اپرا چه جور جایی است که او باید بقیه عمرش را در آن کار کند…در را که باز کرد خودش را در تالاری دید که فقط عکس شبیه به آن را در مجلات دیده بود. تالاری به زیبایی و محسور کنندگی زنی که دید و مهرش را به دل گرفت. نفس عمیقی کشید. بوی خوبی می داد. بوی هنر، بوی آواز، بوی موسیقی، بوی عشق، بوی مهربانی، بوی لبخند و اشکی که نتوانست کنترلش کند و گونه هایش را خیس کرد…