لینکلن

نه آبراهام لینکلن چهره‌ی ناشناخته‌ای است و نه استیون اسپیلبرگ. یکی شانزدهمین رئیس‌جمهور ایالات متحده‌ی آمریکا است که به‌دلیل تلاش‌های مستمرش در لغو قانون برده‌داری نام خود را در تاریخ به ثبت رسانده است و دیگری یکی از برجسته‌ترین فیلمسازان هالیوود است که تاکنون 3 بار مؤفق به دریافت جایزه‌ی سینمایی معتبر اسکار شده است. با این حساب، این‌که اسپیلبرگ فیلم لینکلن را بسازد و نتیجه‌اش چنان خیره‌کننده از آب دربیاید که در 12رشته نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار شود و در نهایت، دو جایزه‌ی بهترین بازیگر نقش اول مرد و بهترین کارگردانی هنری آکادمی به آن تعلق بگیرد، چندان نباید مایه‌ی شگفتی شود. گرچه در این میان نباید نقش نفر سومی را ندیده گرفت که فیلمنامه را به نگارش درآورده و اگرنه به‌اندازه‌ی لینکلن و اسپیلبرگ، اما به‌هرحال، در جایگاه خودش صاحب اعتبار است. کافی است به یاد آورد که تونی کوشنر، نویسنده‌ای که فیلمنامه‌ی «لینکلن» را به نگارش درآورده، یک بار جایزه ی بسیار معتبر پولیتزر را در زمینه‌ی نمایشنامه‌نویسی از آن خود کرده است. این فیلمنامه بر اساس قسمتی از کتاب «تیم رقبا: نبوغ سیاسی آبراهام لینکلن» نوشته شده و داستان آن به 4 ماه پایانی زندگی لینکلن اختصاص دارد؛ روزهایی که پرزیدنت همه‌ی توان خود را برای تصویب سیزدهمین اصلاحیه‌ی قانون اساسی ایالات متحده‌ در مجلس نمایندگان به کار گرفته است. تلاش‌های پرزیدنت به ثمر می‌نشیند و به‌رغم تمام مخالفت‌های تند و تیزی که می‌شود، این اصلاحیه به تصویب می‌رسد. نتیجه، لغو برده‌داری در ایالات متحده است، اما مخالفان پا پس نمی‌کشند و سر آخر لینکلن به‌ضرب گلوله‌ی یک بازیگر تئاتر به بستر مرگ می‌افتد و صبح روز 14آوریل 1865 می‌میرد.