خشونت حاکم

والتر بنیامین در تضاد با حق انداختن تقصیر یا گناه بر دوش خشونت اسطوره ای، سیاست های خشونتی را برای ما تعریف می کند که با استدلال خطی هدف و وسیله همخوانی ندارد. برای او این خشونت یک وسیله ناب است که هدف نهایی مبهمی دارد. این شکل از خشونت بدون خونریزی می کشد و با مجازات فرد، او را از رنج بی پایان عذاب وجدان رها می کند. از طريق بازنمایی چنین خشونتی به صورت متناقض، اصول اخلاقی خشونت، از کار می افتد چرا که گویی هیچ هدف منطقی و معقولی وجود ندارد. خشونت وسایل ناب اساسا انتقادی است و یک «دوره تاریخی نوین» را نوید می بخشد که در پیش رو است. بنیامین این خشونت انتقادی را «خشونت الهی» می نامد که حاکمیت را خلع می سازد و مسیری را برای اخلاقیات جدید باز می کند. خشونت اسطوره ای قانون ساز است و چارچوب ها را تعیین می کند، اما خشونت الهی قانون را بی حد و مرز نابود می کند. اگر خشونت اسطوره ای گناه و مجازات را تعین می بخشد، خشونت الهی، نابهنگام همه چیز را ویران می کند.