کرسی رود سن

این کتاب کوچک زاییده یک پشیمانی است.
من اعتقادی به ارواح انتقامجو ندارم، اما صمیمانه به ارواح بخشنده ادبیات باور دارم که در بناهای کهن و اذهان رؤیاپرور حضور دارند. در آن لحظه که از روی صندلی بلند شدم تا خطابه عضویت خود را بخوانم، خطابه ای که مرا ملزم نمی داشت به نام صاحبان پیشین این کرسی اشاره کنم اما روح آنها حتما زیر این گنبد حضور داشتند. بله، همانجا در کنار من و من آنها را ندیده بودم. و حالا اعتراف می کنم پیش از آن که روی این کرسی تکیه بزنم، نام اولین شخصیت این «نیاکان» را که این کرسی را از آن خود کرده بودند، حتی برای یک بار هم نشنیده بودم.