سباستین

وقتي پرچم آمريکا بالا مي‌رفت و در وزش نسيم کناره‌ي اقيانوس اطلس، ستاره‌هايش را به رخ دشمن قديمي مي‌کشيد، با خودم فکر مي‌کردم آينده‌ي کوبا چگونه خواهد بود؟ قضاوتي نمي‌کنم که بهتر است يا بدتر، اين خود را کوبايي‌ها بايد بگويند و تاريخ، اما هرچه هست ديگر شبيه کوباي امروز نخواهد بود. کوبايي که هنوز روح فيدل با همه‌ي کهنسالي‌اش در آن حضور دارد، کوبايي که هنوز «چه» قهرمان روياهايش است، کوبايي که يکي از آخرين مظاهر ديگرگون بودن است…من دوست دارم اين کوبا را ببينم، نه کوبايي که مثل جاهاي ديگر دنيا پر از مک‌دونالد و کي اف‌سي است. من دوست دارم بر ديوارهاي شهرهايش عکس چه‌گوارا را ببينم نه جاستين بيبر را…چند روز بعد خطر جدي‌تر شد. باراک اوباما هم قرار شد براي ملاقات آمريکاييزه شدن سرعتي بيش از پيش خواهد گرفت. بايد مي‌جنبيدم، اگر امسال هم به کوبا نمي‌رفتم معلوم نبود تا سال ديگر چه ميزان تغييرات در آن‌جا صورت بگيرد و چقدر کوبا مي‌تواند از دام کاپيتاليسم برهد و هم‌چنان شبيه جاهاي ديگر نباشد. بايد مي‌جنبيدم و مي‌رفتم. بايد آخرين يادگاري‌هاي استقلال را مي‌ديدم و ثبت مي‌کردم… .