ژرف نمایی (پرسپکتیو)(برگ نو)

در سده پانزدهم ميلادي پس از تحولات دوره ي رنسانس که در اروپا اتفاق افتاد، دگرگوني هاي بنياديني رقم خورد. از جمله در هنرهاي تجسمي، حرکتي اساسي صورت گرفت. نقاشان ايتاليايي چون جوتو، مازاتچو، دناتلو، لئوناردو داوينچي و ميکل آنژ نمايش تصاوير سه بعدي را به طور عملي پايه ريزي کردند و سپس هنرمنداني چون برونلسکي، پيرو دلا فرانچسکا و آلبرت دورر به تکميل قوانين ژرف نمايي پرداختند و از آن پس نقاشان اروپايي به تابلوهاي خود واقعيت و عينيت بخشيدند.
در قرن نوزدهم، نقاشان با پژوهش هايي، حرکت را عامل خطاي حس بينايي دانستند و بر اين مبنا تابلوهاي زيبايي خلق کردند، همچون تابلوي “حرکت از پلکان” اثر مارسل دوشان “رژه ي آزاد” اثر فرانسيس پيکابيا و بسياري ديگر که بر اثر اين جريان سبک فوتوريسم از ايتاليا سر برآورد و اروپا را فرا گرفت.
از جمله هنري که در اين قرن بر پايه ي خطاي حس بينايي آفريده شد ، هنر هفتم، يعني سينما بود. عبور سريع تصاوير مستقل از مقابل دوربين و به حداقل رساندن فاصله ي آنان، به خطاي حس بينايي انجاميد و سبب حرکت در تصاوير شد. اما نگارگران ايراني همچون نقاشان قبل از رنسانس از قيد ژرف نمايي رها بوده اند.