مرگ پشت و پناه تون باشه

آلن – تولدت مبارک آگوست!
آگوست – (متعجب) اوه پاپی! تا حالا این‌جوری بهم تبریک نگفته بودی! هر سال جشن تولدم به‌م می‌گفتی، چه خوب که یه سال از عمرت کم شد! این‌دفعه یه‌جور دیگه گفتی.
آلن – (دستپاچه) چه جوری؟
آگوست – عمیق!…
آلن – (آسوده) اوه! آره… عمیق بود، خودمم حس کردم.
سیمون – جای مادرتم خالیه آگوست!
آگوست – (بیخیال) دیگه مُرده‌ها رو رها کنید. بیاین جشن رو ادامه بدیم.
آلن – (عصبانی) بفرما. تا با این جوونا یه کم عمیق می‌شی، پُررو می‌شن. جنبه ندارن. دختره‌ی قرتی! این چه طرز یادکردن از مادریه که سر زایمان تو مُرد و جونش رو فدای زنده‌موندن تو کرد؟!